วันนี้มีโอกาสได้ขึ้นรถเมล์อีกครั้ง ก็หวนนึกย้อนกลับไปเมื่อสมัยเด็กๆ ที่เคยได้อาศัยระบบขนส่งมวลชนสาธารณะแต่เก่าก่อน ผมยังจับความรู้สึก ณ ตอนนั้นได้อย่างแม่นยำ...ไม่ว่าจะเป็นการโหนบาร์เดี่ยวที่ทำให้แขนแข็งแรงมาก, ยืนร้อนตลอดเส้นทางไม่เคยบ่นสักแอะ, ฝูงชนที่เบียดกันแน่นขนัดอย่างปลากระป๋อง...พร้อมรับลมโชยกลิ่นเต่าแรงๆ จากเพื่อนร่วมรถ...อย่างมิรู้ลืม

30 ปีที่แล้วเป็นอย่างไร "ระบบขนส่งมวลชน" ของเราก็ยังเป็นแบบเดิม ทำหน้าที่ของตัวมันได้อย่างซื่อสัตย์ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย ทุกอย่างที่พรรณาในพารากราฟข้างต้น ผมก็ยังคงได้สัมผัสเหมือน "เดจาวู" ก็ไม่ปาน แต่จะบอกว่า 30 ปีไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ก็จะดูเว่อร์ไปหน่อย...มันก็มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่บ้างล่ะหน่า... ไม่ว่าราคาที่เพิ่มขึ้นจากที่ผมเคยจ่าย 2.50 บาท มาถึงวันนี้ ขึ้นเป็น 8 บาท,.....ความกักขฬะของ พนง.เก็บเงิน มีมากขึ้น (โดยเฉพาะรถร่วม) มันคงคิดว่ากรูขอเมิงขึ้นฟรีกระมัง, ความใจร้อนของคนขับที่ห้าวมากขึ้น (เมิงคิดว่ากำลังควบ "Maserati" หรือไง พ่อก็เหยียบซะมิดไมล์)...ยังไม่นับรวมระบบความปลอดภัยของผู้โดยสารที่เมิงพัฒนาไปในทางเลว...ไม่ได้ปลอดภัยอะไรกับเค้าเลย...

จากรูปที่ผมโพสต์คือ "คันเกียร์" ที่หักสะบั้นลงเอาดื้อๆ ไม่รู้ว่าเพราะความมันส์มือของคนขับหรือรถมันแก่แล้ว....แล้วมันก็ทำหน้ายิ้มๆ หันไปบอกกับกระปี๋คนสวย.. "เกียร์หักแล้วว่ะ ไปต่อไม่ได้" มันพูดแค่นี้ ไม่ได้มีวิธีการแก้ไขหรือจะทำเหวอะไรเลย...พอรถเริ่มชลอได้เท่านั้นแหล่ะ ผู้โดยสารก็โดดลงกันจ้าล่ะหวั่น เพราะเริ่มได้กลิ่นเหม็นไหม้แล้ว...ผมเองก็ต้องโดดลงตามเข้าไปด้วย..นี่ผมยังไม่รู้ว่าผมจะไปทวงเงิน 8 บาทคืนกลับได้ไหม ขึ้นมาแค่ 1 ป้ายเท่านั้นเอง....ขอยืนสงบนิ่ง 1 นาทีขอไว้อาลัยให้กับ ระบบขนส่งมวลชนสาธารณะของ กทม. ไว้ ณ ที่นี้

ปล.ไหนเมิงบอกว่า "ชีวิตคนกรุงเทพฯ" เมิงจะดูแลไงสุขุมพันธุ์...แต่เออ..โทษทีว่ะ..ลืมไป..บ้านกรูอยู่นนท์...